Word wie je bent. (Nietzsche)
Ik ben opgegroeid in een omgeving, waar weinig ruimte was voor eigenheid en persoonlijke beleving. Lastige vragen werden platgeslagen onder een dik boek vol redeneringen, genaamd de Heidelbergse catechismus. Ik ging Nederlands en filosofie studeren, in de hoop de dominees met hun eigen wapenen te kunnen verslaan: rationele argumenten.

Ik ontdekte de boeken van Friedrich Nietzsche, die al snel een bondgenoot werd in mijn losmakingsproces. Vrij waarvan? schrijft Nietzsche, Wat interesseert mij dat nou. Vrij waartoe? Daar had hij een punt. In mijn pogingen om mij met argumenten te bevrijden van de oude dogma’s, was ik alleen maar vaster komen te zitten in hun denkmodel: namelijk het idee dat je je  rationeel moet rechtvaardigen. Dat het zou gaan om argumenten. Stel dat dat nu eens niet meer zou hoeven, wat wilde ik dan eigenlijk zelf? Wie zou ik zijn, als ik me niet langer aanpaste en me ook niet langer liet strikken in het gevecht? Was filosoferen dan nog steeds mijn ding?

Zonder muziek zou het leven een vergissing zijn. (Nietzsche)
Zo langzamerhand was ik een wandelend hoofd geworden, losgezongen van het lichaam. Terwijl ik mijn scriptie schreef over Nietzsches waardering van het lijfelijke en onbewuste, ging het denken bij mij zelf dag en nacht door. Dat mij dat geen goed deed, merkte ik vooral tijdens het zingen, iets wat ik al jaren fanatiek deed. Van huis uit had ik niet alleen christelijke dogma’s meegekregen, maar ook een grote liefde voor muziek. Ik besloot om mijn passie voor zingen te volgen en een professionele zangopleiding te gaan doen. Met die ambitie meldde ik mij bij een zangleraar, die ook Alexandertechniek gaf. Een fantastische combinatie. Ik merkte al snel dat  lichaamsbewustzijn en ontspanning mij meer konden brengen dan het streven naar perfecte technische beheersing. Maar op een dag confronteerde mijn leraar mij met een trieste mededeling: hij kwam niet verder met mij. Mijn zangontwikkeling stagneerde doordat er teveel spanning in mijn lichaam zat, veroorzaakt door onverwerkte emoties. Als ik verder wou komen, moest ik daar serieus mee aan de slag. Ik was totaal van de kaart toen hij dat zei. Ik was toch al therapie geweest, ik was toch klaar? De rest van die les zat ik alleen maar te huilen. Wist ik veel dat het beste nog moest komen?

Er zit meer wijsheid in je lichaam dan in je beste gedachten. (Nietzsche)
Ik ging naar een Rebalancer. In drie sessies was er meer gebeurd dan in anderhalf jaar ‘praattherapie’. De directe en liefdevolle benadering via aanraking stelde me in staat om daadwerkelijk oud zeer op te ruimen. Er was geen mogelijkheid meer om te ontsnappen in analyses of rationalisering. Ik was in goede handen, dat voelde ik en dat gaf me de moed om emoties als pijn en verdriet te doorvoelen. Ik leerde dat ik ze niet uit de weg hoefde te gaan, maar ze kon verdragen als ik er naartoe ademde. Langzaam kwam er een grote transformatie op gang, die werd versneld en verdiept toen ik de Rebalancing opleiding ging doen. Ik kwam meer en meer in mijn lichaam. Ik leerde mijn gevoelens te respecteren en ze te beluisteren als een belangrijke bron van informatie en wijsheid. In plaats van de platgetreden paadjes van het denken kwam creativiteit en een fris contact met mijzelf en het leven.

Door dit alles ging ik ook anders zingen. Makkelijker, voller. Mijn visie op zingen veranderde radicaal: in plaats van streven naar technische beheersing ging het al meer over loslaten van controle. Zingen, zo ontdekte ik, kan op een diep niveau spanningen en trauma’s aanraken en je ervan bevrijden. Zo werd zingen voor mij, naast een heerlijke muzikale expressie, ook een vorm van lichaamswerk.

Het maakt me gelukkig om wat ik tijdens mijn eigen zoektocht heb gevonden, door te geven aan anderen. Het is een privilege om getuige te mogen zijn van de veranderingen die op gang komen als mensen zich open stellen voor de diepe wijsheid van het lichaam. Als filosofiestudent Nietzsche lezen was leuk, maar wat ik nu doe, Nietzsche in de praktijk brengen, is nog veel bevredigender!